yes, also a poem there is
on the moon’s luminous face
in the stars sparkling
on a firmament serene.
yes, a poem there is
in the hissing of bamboo plants
or in the tender caress of a gentle wind
or in the surging waves
smacking the shore.
poetic also is the solitary flower
on a long-forgotten grave
and poetic also
are the tears of morning dews
on yellowish, desolate blades of grass.
a poem also there is
in feverish, quivering loins
in sudden lust’s ejaculation
on an orgasmic, howling night.

but poets of an enslaved race
more poetic is a mother’s grieving face
than the staring full moon in the sky
her son abducted by military brutes
now a bit of bone or slice of flesh no more
desaparecido like a lonely bubble
on the parched earth of despair.
more poetic are the tot’s mournful eyes
than the twinkling billion stars
his stomach devoid of milk and bread
in it only air dwells.
yes, more lyrical is the music
of those crucified by tears of grief
fed with vile of injustices
chained, tortured by demigods
in thick prison walls
of humiliating miseries.

yes, poets of an enslaved race
more poetic is the poem
in the creaking bones
of an emaciated worker
in cruel factories of greed
more poetic in the dripping sweat
of a sacada in vast sugarcane field.
yes, more poetic
in the cries and lamentations
of victims of an exploitative few.
yes, poets of an enslaved race
more melodious is the poem
in the cadences of rebellious feet
on the heaving breast
of the streets of protests.
more poetic in the sonnets of gunfires
in the elegy of bombs
in the epic struggles
of the exploited class.
yes, poets of an enslaved race
what is more sacred and pure
than society’s abominable realities
and the miserable lives
of the masses long-oppressed
longing every minute to be free
from bondage and poverty?

(My original version in Filipino)

MAY TULA

oo, mga makata ng inaaliping lahi
may tula nga sa gumagapang na langgam
sa nalaglag na mga butil ng asukal
o sa kumikiwal na uod
sa nabubulok na laman
o sa dumarapong langaw
sa ninananang kamay.
may tula rin sa nagdurugong puso
o sa himutok at tagulaylay
ng pangungulilang sinlamig ng yelo
ng mga nilikhang nabigo-nabaliw
sa di-masukat na pagmamahal.
may tula rin sa nagbabaging na mga ideya
sa gubat ng pantasya’t kamulalaan
o sa lawa ng ilusyon at kawalan.

oo, may tula rin nga
sa maliwanag na mukha ng buwan
o sa luningning ng mga bituin
sa maaliwalas na kalangitan.
may tula rin sa lawiswis ng kawayan
o sa mabining haplos ng amihan
o sa dumarambang alon sa dalampasigan.
matulain din nga ang ulilang bulaklak
sa dibdib ng limot nang libingan.
matulain din nga ang luha ng hamog
na dumidilig sa nanilaw na damuhan.
ano pa nga ba’t may tula rin
sa nagbabagang singit at puson
o sa pulandit ng lumayang libog
sa init at lingkis ng gabing humiyaw.

ngunit mga makata ng inaaliping lahi
higit na matulain ang mukha ng inang luhaan
kaysa malamlam na sinag ng buwan
anak niya’y dinukot ng imbing militar
ni anino ngayo’y di na matagpuan.
higit na matulain ang mata ng paslit
kaysa luningning ng bilyong bituin
dahil ni tinapay di malasahan
ni patak ng gatas di masayaran
bituka niyang hangin lang ang laman.
oo, higit na maindayog ang sayaw ng diwa
ng mga nilikhang ibinartolina
ikinadena ng mga diyus-diyosan
sa bilangguan ng dalita’t dusa
at pinalalamon sa tuwi-tuwina
ng apdo’t nakalalasong inhustisya.

oo, mga makata ng inaaliping lahi
higit na matulain ang tula
sa lagutok ng buto ng obrero sa pabrika
sa tagaktak ng pawis ng sakada sa asyenda
sa daing at panambitan
ng biktima ng pagsasamantala
sa kadensa ng libu-libong paa
sa umaalong lansangan ng protesta.
higit na matulain
soneto ng mga punglo
elehiya ng mga bomba
epiko ng pakikibaka
ng sambayanang masa.
oo, mga makata ng inaaliping lahi
ano pa ang higit na dakila’t dalisay
kaysa reyalidad ng marawal na buhay
ng milyong nilikhang laging naglalamay
walang hinahangad kundi kalayaan
sa pagkaalipin sa kabusabusan?