Bugbog, bato, at basa: ito ang sumalubong sa mga estudyante, kabataan, guro, kababaihan, manggagawang pangkalusugan, migrante, at maralitang lungsod na nagmartsa papuntang Kongreso nung nakaraang Augusto 25. Nananawagan sila laban sa isang ‘B’ (budget cut sa edukasyon at iba pang serbisyong panlipunan) subalit ang binanggit na tatlong ‘B’ ang ibinigay sa kanila.

Lima ang lubhang nasugatan sa ginawa ng mga kapulisan. Kahit ang mga opisyal ng Unibersidad ng Pilipinas ay hindi nakaligtas sa karahasan: huling-huli sa mga litrato kung paano ang direktor ng Office of Student Housing ng UP na si Prop. Gerry Lanuza ay tinira harap-harapan ng water cannon. Tinamaan naman ng malaking bato ang ulo ni Kepi Losario, pambansang ingat-yaman ng Anakbayan.

Ayon sa human rights lawyer na si Jules Matibag, ang nasabing protesta ay sakop ng depinisyon ng ating Saligang Batas hinggil sa ‘freedom of speech’, ‘freedom of expression’, at ‘right to peaceful assembly’. Nagpapahayag lamang ang mga lumahok kung gaano karami ang tutol sa mga budget cuts sa serbisyong panlipunan. Bakit kailangan silang upakan? Talaga bang sarado na ang administrasyon Aquino sa pakikipag-usap sa mga mamamayan na nangako nitong paglilingkuran?

#

Dito papasok ang sinasabi ng mga aktibista na ‘pinaka-mataas na ligal at mapayapang’ sandata ng mamamayang pinagkakaitan ng karapatan: ang mga kilos-protesta.

Nung binawasan nila Noynoy ang budget ng mga State Universities nung nakaraang taon, nakinig ba siya sa mga pakiusap na huwag itong gawin? Hindi. Mga miyembro pa ng Senado ang nag-singit ng kaunting dagdag-pondo para sa mga SUCs nung araw na may 10,000 nagmartsa papunta sa kanilang opisina. Noong balak itaas ang matrikula sa Polytechnic University of the Philppines nung parehong taon, nakinig ba ang Commission on Higher Education sa pakiusap na huwag itong gawin? Hindi rin. Umaksyon lamang ito pagkatapos magsunog ng mga upuan ang mga estudyante ng PUP at nilusob ang mismong opisina ng CHED.

Marahil iniisip mo na napaka-laking oras at sakripisyo ang kailangang igugol sa isang bagay na hindi tiyak na magtatagumpay. Marahil iniisip mo na hindi ito ‘worth it’. Pero ika nga ng pilosopo na si Bertrand Russel, “Who struggles can fail. Who doesn’t struggle has failed already.” Sa unang taon ni Aquino, naging malinaw na ang pagkakapareho nito sa siyam na taon ni Gloria Arroyo: pareho itong mga manhid at bingi sa mga kagustuhan ng mamamayan. Bagama’t nakakapagod, ang alternatibo ay wala tayong makuha kahit kaunti lamang sa ating mga karapatan.

#

“Mabuti pa ang bato, nagagamit ng mga inaapi para ipagtanggol ang kanilang karapatan. E sila, ginagamit sila para sa pang-aapi namin”

“Mabuti pa yung bato, nasa pagkilos laban sa budget cuts. Asaan sila?”

“Mas anti-budget cut pa yung bato kesa sa kanila”

Ito ang reaksyon ng mga ‘survivors’ ng Augusto 25 sa pangungutya ng grupong Akbayan sa kanila. Sinabihan daw ang mga nagprotesta ng isang opisyal ng nasabing grupo na ‘wag gumamit ng bato kapag humihingi ng budget‘. Ano daw? Hindi ba niya nakita na nagsimula sa hanay ng pulis ang gulo? Pero kung sabagay, ganun talaga ang Akbayan: wala sa tabi ng mamamayan habang sila ay lumalaban para sa kanilang mga karapatan. Bagkos, sila ay nasa panig ng administrasyon Aquino na sinuportahan nito nung nakaraang halalan kapalit ng iilang posisyon sa Gabinete. Ang bulong pa nga ng iba, di lamang mga posisyon ang natanggap nila bilang ‘pasaslamat’ ng gobyerno.

P.S

Sa mga interesado, ito ang mga petsa na dapat salubungin ng protesta: tatalakayin ang budget ng mga SUCs sa Sept. 7, balak itong isalang at aprubahan sa Sept. 16 at Oct. 12.  Tatalakayin naman ito sa Senado ng Oct. 13, at ng pinagsamang Senado at Kongreso ng Nob. 28.