Dapat masulat ito sa mga libro ng kasaysayan: nanawagan si Pang. Noynoy Aquino sa mga Pilipino na huwag maging drug mule. Mahigpit ang batas ng Tsina kontra rito, aniya. Bumubuti na rin ang kalagayang pang-ekonomiya ng bansa, dagdag pa niya. Sa kabilang banda, sabi pa niya, isang pandaigdigang problema rin talaga ang droga.

Muli, patunay ito ng magkahalong desperasyon at arogansya ng gobyernong Aquino sa propaganda. Desperasyon dahil ano nga naman ang masasabi nito na isa na namang Pilipino ang nakatakdang bitayin sa Tsina sa 08 Disyembre dahil sa pagiging drug mule? Arogansya dahil ayaw nitong kilalanin ang pananagutan sa kalagayang maraming Pilipino ang nagiging drug mule. Sa puntodebista nito, popular ito, maraming bayarang propagandista at makakalusot na sisihin ang mga sindikato o ang mga Pilipino mismo.

Kakatwa ang unang batayan nito: na mahigpit ang mga parusa ng Tsina laban sa mga drug mule. Eh kung ibang krimen, pwede kaya? Eh kung sa ibang bansa gawin, okey lang? Humahantong na ito sa simpleng pananakot, na parang payo ng sindikato sa kapwa-sindikato. Kakatwa rin ang mga salitang gamit nito: “pursigido at tuluy-tuloy (relentless)” na “bibigyang-babala (warning)” ang mga Pilipino hinggil sa pagiging drug mule. Umaasta itong mapagpasya sa napakalamyang hakbangin sa seryosong problema.

Higit pa diyan, patunay ang pahayag ng desperadong lagay ng ekonomiya ng bansa. Anong sahol ang inabot ng ekonomiya ng isang bansa na ang pangulo’y nananawagan na sa mga mamamayan na huwag maging drug mule, na para bang karaniwang pagpipiliang karera lang ito tulad ng pagiging guro o nars? Ang totoo, lahat ng salbabida ng ekonomiya ng bansa, nawawalan ng hangin ngayon. Ang remitans ng mga OFW, ang eksport ng bansa, ang pumapasok na dayuhang pamumuhunan – lahat lumiliit ngayon.

Pinipilit ni Aquino na paasahin ang mga mamamayan sa isang “pag-unlad” na hindi nila ramdam. Ipinapaalala nito ang “trickle-down economics” kung saan tinitiyak ng gobyerno ang paglaki ng tubo at kapital ng mga kapitalista. Ang paniwala, dahil mga kapitalista ang motor na nagpapaandar sa sistema, mainam na nakakonsentra sa kanila ang yaman. Kapag namumuhunan sila, pinapaandar nila ang ekonomiya, lumilikha sila ng empleyo. Hindi magtatagal, “papatak-patak” na aabot ang kaunlaran sa lahat.

Ang totoo, palusot ang naturang ekonomiks sa pagkaltas sa buwis na sinisingil sa mga kapitalista, sa paghahain sa kanila ng mura at siil na paggawa, at sa iba pang suporta ng gobyerno sa kanila. At ganyan naman talaga ang balangkas ng mga patakaran ng gobyernong Aquino: Public-Private Partnerships, Charter Change, at iba pa. Paglikha ito ng empleyo na nakaasa sa dayuhang pamumuhunan, hindi sa internal na kakayahan at pangangailangan ng bansa. Kaya napakaraming walang trabaho, migrante at drug mule.

Sinisikap ng gobyerno ang pagkamit sa kaunlaran, pero pandaigdigan talaga ang problema ng droga. Iyan ang sinasabi ni Aquino. Nagsisikap naman ang gobyerno, kaya tanggapin na lang natin na may mga bibitayin pang drug mule sa hinaharap. Sa aktwal, walang pagbabago. Kulang-kulang 20 taon na ang nakakalipas, ang pagbanggit ng gobyerno sa daigdig ay paalala ng pangarap na kaunlaran na pwedeng kamtin. Ngayon, nagiging mas paalala ito ng mga suliraning hindi kayang solusyunan sa loob ng bansa.

Kakatwa rin ang pagkatao o subjectivity ng masa na ipinapasipat ng pahayag ni Aquino, na mas neoliberal kaysa sosyal-demokratiko: nag-aasam, kung hindi man desperado, sa kaunlaran at tanging banta ng dahas o kaparusahan ang nauunawaan. Sagot ng mga pangako ng mga patakarang neoliberal ang una. Ipinapakita naman ng ikalawa ang kakambal ng neoliberalismo: ang pasismo ng Estado. Kaya naman unti-unti, sa pagtindi ng pandaigdigan at lokal na krisis, pinapawalan na ang huli ni Aquino.

04 Disyembre 2011