Labor Export – pagbubukas ng pinto para sa mga trabaho ng manggagawa sa ibang bansa. Maraming manggagawang Pilipino ang nahihikayat magtrabaho sa ibang bansa dahil sa mababang sahod at kawalan ng trabaho sa loob ng ating bansa.

Sa ilalim ng diktador Ferdinand Marcos Sr. nagsimula ang Labor Export Policy (LEP) sa pamamagitan ng Presidential Decree 442, mas kilala bilang Labor Code of 1974. Ito ay pansamantalang pantapal sa krisis ng bansa dahil sa malalang disempleyo noong dekada ‘70, at mula noo’y naging permanente nang patakaran. 

Nang mapatalsik si Marcos ipinagpatuloy ng administrasyong Cory Aquino hanggang kay Noynoy Aquino, iba’t ibang iskema ang permanenteng pagpapatupad ng LEP bilang kasangkapan at programa sa paglikha ng trabaho. Sa ganitong reorganisasyon, pinalakas ni Aquino ang pakikisangkot ng gobyerno sa LEP at lalo itong itinaguyod bilang patakarang pang-estado sa paglikha ng trabaho, sa halip na patibayin ang industriya ng bansa at gawing moderno ang sektor ng agrikultura upang makapagbigay ng sapat at sustenableng trabahong lokal sa mga Pilipino, isinusulong pa rin ang labor export policy. 

Samantala, pinalawak ng administrasyong Fidel V. Ramos ang LEP at lalong naisakatuparan sa pamamagitan ng pagsasabatas sa “Migrant Workers and Overseas Filipino Act of 1995.  Dahil sa malawakang disempleyo na dulot ng liberalisasyon ng kalakalan sa industriya at agrikultura at sa kawalan kakayahan ng gobyerno na itaguyod ang mga aktibidad sa ekonomiya na makakasalo sa mga nawawalan ng trabaho, bumaling sa pandaigdigang pamilihan ang mga Pilipino.

Malinaw na lumilikha ng sistema ng dependensiya ang LEP na kitang-kita sa pag-asa ng Pilipinas sa kagustuhan ng mga dayuhang bansa na mabigyan ng mga trabahong kontraktuwal ang mga Pilipino, sa halip na linangin at gamitin ang saganang likas na yaman para makapagbigay ng trabaho sa mga Pilipino.

Ang populistang rehimeng Joseph Estrada ay hindi rin iba. Lalo lamang nasistematisa ang pagpapadala ng mga Pilipino sa ibayong dagat. Kinasangkapan ng kanyang administrasyon ang Technical Education for Skills Development Authority (TESDA) bilang institusyon na maghahanda ng mga kasambahay at iba pang uri ng manggagawang pang-eksport.

Tulad ng iba pang administrasyon, isinulong rin ng rehimeng Macapagal-Arroyo ang institusyonalisasyon ng LEP. Bahagi nito ang malikhaing ideya ng pagsasanay ng “super-maids” para magtrabaho sa mga mauunlad na bansa. Isinabatas ang House Bill 387 o “An Act Liberalizing and Accelerating the Processing and Deployment of Overseas Filipino Workers.” Lalo nitong pinabilis ang proseso ng pagpapadala ng OFWs upang akitin ang mas maraming mamamayan na maging migranteng manggagawa.

Ipinagpatuloy at prayoridad rin ng rehimeng Duterte ang LEP. Umabot na noon sa 13 milyon ang mga manggagawang Pinoy sa ibang bansa.

Sa ulat ng Philippine Statistics Authority naitala na ang perang ipinadala ng mga OFW noong Abril hanggang Setyembre 2020 ay umabot sa P134.77 bilyon. Bahagi rito ang cash na naipadala (P113 bilyon), cash na dinala pauwi (P18.9 bilyon), at in kind (P2.7 bilyon). 

Ang kakulangan sa oportunidad at sapat na sahod ang dahilan kaya napipilitan ang maraming Pilipino na mangibang bansa kahit mawalay sa pamilya. Sinisisi nila ang LEP at kawalan ng konkretong hakbang ng gobyerno sa Pilipinas para makalikha ng trabaho na may sapat na sahod, benepisyo, seguridad at ligtas para sa manggagawa.

Ang buhay ng migranteng manggagawa Pilipino ay may sakripisyo, pagdurusa, pighati, hirap, peligro at kamatayan. Sa mga migranteng Pilipino, hindi paraiso o rosas na hardin ang pagdadayuhan tulad ng inilalako ng pamahalaan upang ibenta ang programa sa pagluluwas ng lakas–paggawa.