mga luha mo’y pandayin
la tierra pobreza
sa hulmahan ng adhikang dakila
gawing mga punglo ng paglaya
bawat butil na nalaglag
sa damuhang pinanilaw
ng pang-aalipin
ng mga panginoon ng dusa’t hilahil.
oo, la tierra pobreza
sa higanteng mga templo
ng mga altar at rebulto
ng mga dasal at himno
ng mga ritwal at rosaryo
pinagbawalan kang humawak
ng tabak o sumpak
kahit dinadapurak ang iyong dignidad
kahit mga supling mo’y lugami sa hirap
mistula silang mga daga
sa madidilim na eskinita
kumikiwal na mga uod
sa gilid-gilid ng mga bangketa
gumagapang na mga langgam
sa gulugod ng esterong nakasusuka
hukot na mga aninong walang pangalan
sa ilalim ng sementadong mga tulay
ng dalamhati’t bagabag
mga ibon din silang walang madapuan
sa matalahib na kasukalan
sa nabaog na kaparangan
at walang habag na kabukiran.

oo, la tierra pobreza
daan-daang taong isiniksik sa iyong utak
ng mga taliba ng pagsasamantala’t inhustisya
ikaw na maralita’y mapalad
sa pangakong paraisong di maabot ng utak
kakalingain ka raw ng diyos ng habag
sa kaharian niyang walang kasingtingkad
hindi bale na raw krus ng paghihirap
laging pasan-pasan sa bawat pag-akyat
sa di masalat na mga pangarap
panahon nang luha mo’y pandayin
sa hulmahan ng adhikang dakila
gawing mga punglo ng hangad na laya
di hahalimuyak alingasaw ng dalita
kung tatanghod lamang
sa kandelabrang kumikinang
at kopitang nagkikislapan
at lulunok ng gapisong ostiya
mula sa kamay ng banal-banalan
di maririnig dupikal ng ligaya
sa kalembang ng kampana
sa kampanaryo raw ng pag-asa
matutunaw ba ang yelo ng dalamhati
sa puso ng inaalipin mong lahi
habang nagpipista sa buto’t laman
ng binubusabos mong mga supling
silang iilang diyus-diyosan
sa mga pabrika at asyenda ng dusa
at nilalaklak dugo ng iyong katawan
ng iilang mga panginoon
sa mariringal nilang palasyo
ng walang pakundangang kapangyarihan?

oo, la tierra pobreza
mga luha mo’y pandayin
sa hulmahan ng adhikang dakila
bawat butil ay gawing
punglo ng paglaya!