Sige, punahin natin ang midya. Pero dapat pa rin nating ipagtanggol ito. Ang pagpuna ay hindi pagkutya kundi indikasyon ng pag-aalala. Sa kaso ng midya, dapat na ginagawa ang pagpuna para umunlad ang kalidad ng pag-uulat.
Sang-ayon ako sa mga komentaristang sina Angela Stuart-Santiago at Conrado de Quiros. Dapat ipinangako na lang ng pulisya at gobyernong Aquino na ibibigay ang hinihingi ng nang-hostage sa Luneta na si Rolando Mendoza noong Agosto 23. Hindi naman masyadong matayog: maibalik lang naman sa trabaho. Ang mahalaga ay kalmahin ang loob niya para mapalaya ang mga bihag niyang turista sa bus na iyun.
Maaari bang matanggal ang isang empleyado ng kompanya sa salang pagnanakaw kahit packing tape lang ang kanyang kinuha? Ayon sa kasong “Nagkakaisang Lakas ng Manggagawa sa Keihin (NLMK- OLALIA-KMU) v. Keihin Philippines Corporation (G.R. No. 171115, August 9, 2010).” Ang sagot sa tanong na ito ay oo.
Maikli lang naman ang aking reaksyon pagkatapos kong mapanood ang pelikulang Sigwa (2010) noong Agosto 21 sa Cine Adarna ng Unibersidad ng Pilipinas (UP) Diliman. Wala pa ngang 10 salita ang aking pagsusuma: Sadyang hindi ako karapat-dapat na matawag na aktibista!
Anim na buwan na ngayong Agosto 2010 mula nang ilegal arestuhin at ipiit ng ating dakilang mga manggagawang pangkalusugan mula sa Camp Capinpin na ngayo’y nasa Camp Bagong Diwa, Bicutan, Taguig. Mahigpit nilang nilalabanan ang pagkainip sa kanilang kalagayan sa pamamagitan ng iba’t ibang aktibidad at pagtanggap ng mga dalaw araw-araw, maliban tuwing Lunes.
Huwag tayong sumama sa mga magsasaka dahil sobrang agitated sila at baka saktan nila tayo. Atsaka, prayoridad naman natin ang mga estudyante (bilang ‘lider-estudyante’) imbes na mga magsasaka.
Matapos ng halos isang buwan, saka ko lamang napanood ang Inception (2010), ang sci-fi na pelikula ni Christopher Nolan at pinagbidahan ni Leonardo Dicaprio. Boxoffice hit ang pelikula ng ilang linggo, at lahat ng kakilala ko ay pinupuri ang pelikula. Ito ang pressure sa panonood ng pelikula. Kailangang mapanood nang kabilang sa usap-usapan hinggil sa pelikula. Kundi, outsider ang turing, loser at di hip.
May birong hindi nakakatawa sa maraming paaralan: Ang wikang Filipino raw ay pang-kubeta na lang.
Ilalatag ko ang baraha ko: Ang totoo, mas malinaw at mas kagyat ang pagkagustong naramdaman ko matapos mapanood ang pelikulang Dukot kaysa matapos mapanood ang pelikulang Sigwa. Hindi maiiwasan ang maghambing, sa tingin ko, dahil pareho silang gawa ng tambalang Joel Lamangan sa direksyon at Bonifacio Ilagan sa panulat, progresibo ang paksa at tema, at nagsangkot ng mga artista sa pelikulang mainstream.
Makailang ulit na akong napadaan sa Hacienda Luisita mula sa bagong superhighway. At totoo namang nakakasindak na ang hacienda ay kinabibilangan ng mall, golf course, special economic zone, mamahaling subdibisyon, at libo-libong hektarya ng tubuhan at asukarera.
