(1) Matapos ang mahabang panahong nagbingi-bingihan ang midyang mainstream sa panawagan ng mga maralita ng Sitio San Roque na ilahad ang kanilang isyu, tumutugon ito ngayon sa naganap na tawag-pansing paglaban ng mga residente ng nasabing lugar noong Setyembre 23. At isang bahagi ng tugon ay mga kolumnistang tumatalakay sa mga usaping ligal kaugnay ng paninirahan ng maralitang lungsod.
“Perwisyo” ang salitang pinawalan ng isang tagabasa ng balita sa estasyong Kapuso kaugnay ng matinding trapik sa Edsa at mga karatig-kalsada na idinulot ng demolisyon at ng paglaban dito sa Sitio San Roque, Barangay Bagong Pag-asa, Quezon City kaninang tanghali. Nakakakulo ng dugo.
Marami na siguro ang nakapanood ng patalastas ng Nescafe Decaf na may titulong “Why Not?” Dalawang babae ang sinubaybayan mula paglalakad pauwi hanggang bago matulog, kung saan inisa-isa ng isa ang mga naengkwentrong “bawal” gawin sa gabi: magwalis, dumaan sa ilalim ng hagdan, manahi, maglabas ng pera, matulog nang basa ang buhok, hanggang sa, syempre pa, uminom ng kape dahil “baka hindi ka makatulog.”
Bakit, kapag may hostage crisis ba sa isang estado ng US, inaasahan bang pumunta si Barack Obama? Bakit, ang isang gobernador ng Pilipinas, pwede bang direkta na lang sumulat kay Barack Obama o Hu Jintao?
(1) Hindi kami personal na magkakilala ni Alexander Martin Remollino, makabayang manunulat at makata. Hindi ko alam, bagamat may ilang pagkakataong nagkasama kami sa pulong o aktibidad, hindi kami personal na naipakilala sa isa’t isa. Pero kilala ko siya, syempre, dahil nakikita ko ang pangalan niya sa mga tula at sanaysay na umiikot sa mga sirkulong aktibista. Tapos nakikita ko siya – matangkad, mahaba ang buhok, parang laging may gustong sabihin – sa maraming pagkakataon. Syempre pa, mataba siya noon. Nitong huli’y pumayat siya nang napakabilis. At dahil hindi naman ako taong mapanghusga, naisip ko lang na siguro’y nagdodroga siya. Iyun pala, iba na.
Mga kaibigan at kasama, may sinasabi sa atin at sa publiko ang mga propagandista ng mga panginoong maylupang Cojuangco at Aquino at ng rehimen ni Presidente Benigno “Noynoy” Aquino III: huwag daw tayong makialam sa mga nagaganap sa Hacienda Luisita.
Sang-ayon ako sa mga komentaristang sina Angela Stuart-Santiago at Conrado de Quiros. Dapat ipinangako na lang ng pulisya at gobyernong Aquino na ibibigay ang hinihingi ng nang-hostage sa Luneta na si Rolando Mendoza noong Agosto 23. Hindi naman masyadong matayog: maibalik lang naman sa trabaho. Ang mahalaga ay kalmahin ang loob niya para mapalaya ang mga bihag niyang turista sa bus na iyun.
Ilalatag ko ang baraha ko: Ang totoo, mas malinaw at mas kagyat ang pagkagustong naramdaman ko matapos mapanood ang pelikulang Dukot kaysa matapos mapanood ang pelikulang Sigwa. Hindi maiiwasan ang maghambing, sa tingin ko, dahil pareho silang gawa ng tambalang Joel Lamangan sa direksyon at Bonifacio Ilagan sa panulat, progresibo ang paksa at tema, at nagsangkot ng mga artista sa pelikulang mainstream.
(1) Sa hanay ng mga kapanalig ni Presidente Noynoy Aquino, may isang paraan para mapag-iba ang mga sagad-sagarin sa mga kahit paano’y kritikal kung magsuri, iyung may katapatan pangunahin sa pangulo at iyung pangunahin sa bayan: Paano nila hinuhusgahan ang unang State of the Nation Address ni Noynoy? Kung puro papuri, nakahanay sila sa nauna; kung kahit paano’y may papitik-pitik na pagpuna, sa ikalawa.
Simula nang maging pangulo ng Pilipinas si Gloria Macapagal-Arroyo noong 2001, mahigit 1,000 aktibista na ang bumulagta, biktima ng tanyag nang ekstrahudisyal na pamamaslang sa bansa.
