Sana makita kita sa MRT-3
Pero kahit wala ka pa, kahit hindi kita makita sa buong biyahe ko, tutuloy pa rin ako. Sasakay pa rin ako bukas at sa mga susunod pa na araw. Kahit mahirap, kahit masikip, kahit nakakangalay.
Pero kahit wala ka pa, kahit hindi kita makita sa buong biyahe ko, tutuloy pa rin ako. Sasakay pa rin ako bukas at sa mga susunod pa na araw. Kahit mahirap, kahit masikip, kahit nakakangalay.
Kasabay ng problema sa pasilidad ng mga pampublikong paaralan ang paglala ng init na dinadanas natin dahil sa nagbabagong klima. Nakababahala na ang isyu sa pasilidad ay hindi priyoridad ng ating pamahalaan.
Ako ‘yong estudyante ang nahihirapan na nabubuhay sa instant noodles, sardinas at iba’t ibang paraan sa pagluluto ng itlog araw-araw. Sa halip na makakamura nga ako, nababaon pa ako sa utang.
Sa bawat “nanlaban” na hindi na nakapagsalita, may isang anak na naulila, isang asawang nawalan ng kabiyak, isang magulang na humihiyaw sa kawalan.
Alam ko sa sarili ko na gusto ko magsulat. Mahal ko ang pagsusulat. Ang pangarap na pagdodoktor ay sa kanila. Ang pangarap ko ay maging peryodista.
Dalawang dekada na ang lumipas, naroon pa rin siya sa abroad. Nag-aalaga ng matanda, naglilinis ng bahay, nagluluto para sa ibang pamilya. Tumanda na siya sa ibang bansa at hindi nakapag-asawa.
Bilang lumaki sa Kamaynilaan, palagi akong nakakakita ng mga balita tungkol sa Tondo. Kadalasang masasamang impormasyon ang mga lumalabas na nagpapakitang nagkalat ang krimen sa lugar.
Isang bahagi ng paglalakbay na puno ng mga alaala ngunit hindi naging madali upang mapagtagumpayan dahil sa mga hamong dulot ng kahirapan.
Habang lumalaki ako, at ngayong malapit nang magtapos sa Polytechnic University of the Philippines, lalong naging malinaw sa akin ang mga hamon na kinakaharap ng mga magsasaka.
Totoo na mapanganib ang mundo para sa mga peryodista. Subalit higit na magiging mapanganib ang lipunang kinabibilangan kung mawawala ang mga alagad ng midya na patuloy na lumalaban para sa katotohanan.